ชีวิตสะเพร่า

วิถีชีวิตของผู้คนในปัจจุบันมักดำเนินไปโดยขาดความรู้สึกตัวจึงมักกลายเป็นเรื่อง....ฉาบฉวย สะเพร่าตื้นเขินและไร้แก่นสาร จริงหรือไม่ที่เรามักจะอ่านบอร์ด นิทรรศการ หรือหนังสือ สักเล่มให้ผ่านข้อความทั้งหลายไปอย่างรีบร้อนราวกับจะเร่งให้มันจบเร็วๆ โดยไม่มีเวลาจะชื่นชม และซึบซาบกับสารัตถะของมันได้ อย่างเพียงพอ

จริงหรือเปล่า
ที่เมื่อเราเข้าไปทำหน้าที่นักศึกษาในห้องเรียน ความยินดีของเราไม่ได้อยู่ที่การเปิดสมุดขึ้นเมื่อต้นชั่วโมงสอน หากแต่อยู่ที่ การได้ปิดสมุดลง เมื่อหมดชั่วโมงเรียนความรู้อันหลากหลาย ที่อาจารย์ยัดเหยียดให้ไม่ใช่สิ่งที่เราชื่นชม หากแต่คือ ภาระของเรา เมื่อเวลาปลายเทอมกรายมาถึง

เราไม่ต้องการเรียนรู้อะไรเยอะๆ

แต่เราอยากได้คะแนนเยอะๆ

เราไม่ได้ต้องการความรู้

เราต้องการแต่เพียง

.....สอบผ่าน.....จนได้ปริญญา

เราไม่ต้องการสาระ เราต้องการเพียง

เครื่องหมายรับประกันคุณภาพ ว่าเรามีสาระ...เท่านั้น

เราเป็นคนหนึ่งกับเขาด้วยหรือเปล่า

ที่ไม่มีเวลาให้กับการสัมผัสคุณค่าอันยิ่งใหญ่ของชีวิต

เพราะต้องใช้เวลาของชีวิตให้กับการดิ้นรน

แสวงหาคุณค่ามายาทางสังคม

ชื่อเสียง เกียรติภูมิ เงินทอง หน้าตา ค่านิยม

และแล้ว เราก็พบกับความฉุกละหุก เร่งรีบ เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า

ในการวิ่งไล่ไขว้คว้าคุณค่าเหล่านั้น

หวาดกลัวว่าจะไมได้การยอมรับจากสังคม

จากคนรอบข้างและจากตัวเอง

ยะโส โอหัง เมื่อได้ครอบครองคุณค่านั้นสมประสงค์

แล้ววางอำนาจข่มขู่ ผู้ที่ไม่อาจมีเหมือนเรา ถ้าเราไม่ระวังตัว

เราจะค่อยๆกลายเป็นคนพิการมืดบอด

ต่อคุณค่าอันแท้จริงของชีวิต....มากขึ้นทุกที